Vermandere vervaardigde liefst 32 Vlaamse Reuzen

Onlangs kondigde Willem Vermandere (84) aan dat hij stopte met zijn muzikale optredens. Het noopte ons tot een telefoontje met de artistieke duizendpoot, omdat we toch even wilden weten hoe dat dan zat met de Vlaamse Reus. U moet weten: sinds jaar en dag vervaardigde Vermandere de trofee die de Vlaamse Bond van Sportjournalisten (VBS) uitreikt aan een Vlaams sportfiguur. Aanvankelijk werd daarbij iemand verkozen omwille van zijn louter sportieve prestaties, recent werd de omslag gemaakt naar een sportfiguur die omwille van zijn of haar persoonlijkheid de sport in Vlaanderen markeerde.

Sabine Appelmans was in 1992 de eerste laureate van de Vlaamse Reus. Symbolisch ontving zij twee levende Vlaamse Reuzen. Op het moment van de uitreiking bleek één van de konijnen de stress niet overleefd te hebben. Sabine hoefde het tweede exemplaar niet. Het zette het bestuur van de VBS aan het denken over een duurzame trofee, zonder van het concept van een ‘Vlaamse Reus’ af te wijken. In de loop van 1993 zocht Roland Lebuf, voormalig secretaris van de VBS, Willem Vermandere op. Die was meteen gewonnen voor het vervaardigen van een trofee die een Vlaamse Reus zou voorstellen. Van dan af sculpteerde Vermandere elk jaar een uniek beeldhouwwerk in Carrara-marmer. “Het materiaal dat Michelangelo ook gebruikte”, voegde hij er fier aan toe.

De laureaten van de Vlaamse Reus waren stuk voor stuk trots op de trofee. Velen onder hen koesteren het door Vermandere vervaardigde beeld op een goed zichtbare ereplaats. Naar aanleiding van het twintigjarig bestaan van de VBS ontving ook Sabine Appelmans uiteindelijk een beeld van Willem.

Vorig jaar werkte Vermandere zijn 32ste Vlaamse Reus af. In opvolging van Roland Lebuf, viel mij de eer te beurt om Willem samen met bestuurslid Richard De Meyer te gaan opzoeken in het landelijke Steenkerke, weggestoken in een uithoek van West-Vlaanderen. Er volgden meerdere bezoekjes en telkens weer zorgde dat voor een onvergetelijke middag. Willem leidde ons naar zijn atelier, om er de voortgang van zijn beeldhouwwerk te aanschouwen. Hij toonde ons zijn tekeningen en etsen, hij toverde prachtige muziek uit één van zijn talloze instrumenten. Elk bezoek werd afgesloten met een bezoek aan het café op de hoek, waar Willem ons tijdens een smakelijke lunch trakteerde op zijn levenswijsheden. Maar hij vertrouwde ons ook toen al toe dat de leeftijd geen bondgenoot was bij het vervaardigen van een beeldhouwwerk.

Het deed alarmbellen afgaan toen we vernamen dat Willem in Oostende zijn laatste concert gegeven had. Vandaar dat telefoontje, waarbij we eerst de levensgezellin van Willem aan de lijn kregen. Zij liet ons meteen duidelijk uitschijnen dat een 33ste Vlaamse Reus van de hand van Willem een nagenoeg onmogelijke opgave zou worden: ‘Je had eens moeten zien hoeveel moeite hij vorig jaar al had om de naam van Patrick Lefevere in de sokkel te graveren.’ Vervolgens kregen we Willem zelf aan de lijn. Hij nam meteen de laatste twijfels weg:  ‘Ik zou daarvan willen verlost zijn. Bedankt voor je begrip.’

Begrip was het minste wat we voor iemand met de staat van dienst van Willem Vermandere konden opbrengen. En als iemand een ‘bedankt’ moest uitspreken, dan was niet hij het. Dan waren wij dat, met heel de Vlaamse Bond van Sportjournalisten, vanaf de generatie van Roland Lebuf tot die van vandaag. VBS gaat op zoek naar een waardige opvolger voor Willem Vermandere, in de wetenschap dat het grote schoenen zijn die gevuld moeten worden. Voor eens en voor altijd willen we nog één keer zeggen: bedankt Willem, om de Vlaamse Reus een ziel en een smoel te geven.

Rudy Nuyens